Podglądania powstają jako najlepszy sposób wypełnienia wolnego czasu. Sprawdzę, czy pisanie o filmach może przynieść tyle samo radości, co oglądanie ich. W polityce, a więc w tym, co studiuję nie znajduję nic z filmowego charakteru. Oczywiście poza abstrakcyjnością i paskudnymi charakterami.

wtorek, 26 czerwca 2012

Księga rekordów Szutki


Plakat promocyjny filmu
Okazuje się, że Romowie mają swój dom. Znajduje się on w Macedonii, w sympatycznie brzmiącym mieście Szutka. W podróż po tym szalenie abstrakcyjnym dla Europejczyków miejscu zabiera widza jugosłowiański reżyser Aleksandar Manic. Doskonale przedstawia on pejzaż miejsca, które jest przechodzącą wszelkie pojęcie kompozycją wszystkiego. Jednak! Wyłącznie wszystkiego, co najlepsze!
Szutkę bez problemu można okrzyknąć bałkańską odpowiedzią na amerykańską Krzemową Dolinę. Czy niepojęcie powstają tam najbardziej zaawansowane rozwiązania technologiczne? - zapyta widz. Otóż nie. Ale Szutka to kuźnia talentów. Tutaj każdy dzielnie i wojowniczo broni tytułu mistrza. A najlepszym można być tutaj we wszystkim!
Kadr z filmu - najbardziej elegancki mężczyzna Szutki i mistrz tamtejszej dyskoteki
 Obraz Manica z 2007 r. prezentuje widzowi sylwetki najpopularniejszych postaci Szutki. Na spotkaniu punktualnie pojawi się między innymi derwisz, który posiadł tajemną wiedzę z  zakresu teleportacji. Niewiele gorszy będzie od niego najsłynniejszy homoseksualny jegomość oraz jego "koleżanka", która jest mistrzynią w przystrajaniu łóżek, na których później odbędzie się obrzęd obrzezania.Widz pozna także najstarszego ojca Szutki, nie bez powodu zwanego Alfonsem, oraz jego żonę Kassandrę. Oprócz tego zaszczytnego tytułu stara się on także o miano najlepiej ubranego mieszkańca miejscowości. Przeszkadzają mu jednak konkurenci, wśród których na przód dziarsko występuje najstarszy król Szutkowej dyskoteki. Bohaterami Manica będzie także mistrz walk gąsiorów, najlepszy rzeźnik w mieście, najznakomitszy pogromca wampirów, bezbłędny dozorca cmentarza i... wybitny naukowiec Szutki z zakresu językoznastwa, który od 20 lat pochyla się nad tworzeniem słownika Romów. Tutaj znajdzie się specjalista we wszystkim! Skromności się nie uraczy. 
Kadr z filmu - Uroczystości obrzezania w Szutce
Księga rekordów Szutki jest fantastycznym dokumentem, który pokazuje zwyczajne życie mieszkańców zapomnianej przez Boga bałkańskiej mieściny. Z pomysłu Manica wyłania się obraz Romów inny od tego, który znamy i uwielbiamy celebrować na co dzień. Tutaj, być może dzięki fascynującej abstrakcyjności miejsca, widzimy ludzi szczęśliwych, energicznych i wzbudzających ogromne pokłady sympatii. Reżyser umiejętnie ukazuje komiczność sytuacji. Robi to w sposób bezbłędny, bo prawdziwy, jednocześnie żadnego ze swoich bohaterów nie wyśmiewając. Znakomita propozycja dla ciekawych świata i fanów podglądania zwyczajów innych kultur. Sprawnie, nienachalnie i wydaje się, że zupełnie niezamierzenie zmiękcza u widzów stereotyp Romów.
Kadr z filmu - najlepszy językoznawca Szutki

poniedziałek, 18 czerwca 2012

Take This Waltz





Take This Waltz to film bardzo specyficzny. Jeden z gatunku tych, który spodoba się tym widzom, którzy utożsamią się z perypetiami głównych bohaterów. Reszta, oglądając dzieło Sary Polley może się zanudzić na śmierć. Lekko przewidywalny i odrobinę dziwny obraz (głównie dzięki  bohaterce) ogląda się jednak przyjemnie i bez większych emocji. Taka ot, historia, która przydarzyć się może każdemu z nas. Bo czy znajdzie się gdzieś osoba, a zwłaszcza kobieta, która nie boi się, że wiążąc się na całe życie z jednym mężczyzną, przepuści największe soczystości życia przez palce? 
Przed takim dylematem staje Margot (Michelle Williams). Od paru lat jest żoną całkiem nieźle wyglądającego i porządnego Lou (Seth Rogen), który gotów jest poruszyć niebo i ziemię, aby jego partnerce niczego nie zabrakło. Główna bohaterka dzieli z nim na co dzień swoje dziwactwa i ekscentryczne zachowania, nie spodziewając się od życia niczego więcej, jak spokojnego i ułożonego życia przy boku męża. Pewnego dnia wybiera się jednak w podróż, z której w drodze powrotnej przywiezie nie tylko pełną walizkę i zmęczenie. Od czasu, gdy w samolocie usiądzie obok tajemniczego i przystojnego Daniela (Luke Kirby), ten całkowicie zawróci jej w głowie i przypomni o bardzo młodym jeszcze wieku bohaterki, która nie zasmakowała dotąd szaleństw życia. Przede wszystkim od strony erotycznej.
Margot będzie odtąd usilnie próbowała walczyć z namiętnościami i dokonać właściwego wyboru, lecz po cichu. Prowokuje sytuacje, które mają ją doprowadzić do spotkań z intrygującym sąsiadem i jednocześnie wciąż ucieka po nich w ramiona męża, który intuicyjnie wyczuwa, że jego więź z żoną pospiesznie się rozluźnia. Główna bohaterka staje przed wielkim dylematem, którego rozwiązania panicznie się boi.
Take This Waltz Sary Polley jest dosyć ciekawą wariacją na temat stabilności związków i natury ludzkiej w ogóle. Reżyserka stara się odpowiedzieć na pytanie, dlaczego mając najlepsze i najbezpieczniejsze życie pod słońcem, człowiek pod wpływem żaru emocji jest w stanie uciec w coś nowego i tak niepewnego. Za tym idzie także kolejna wątpliwość a propos przekonania co do słuszności dokonanego wyboru. Jak długo bowiem ostry smak nowości będzie nam smakował? Film nie udziela jednoznacznej odpowiedzi, wychodząc jakby z założenia, że tak się po prostu dzieje. Ten, kto miał do czynienia z emocjami na filmowym ekranie w normalnym życiu, jedynie twierdząco przytaknie. Do polecenia dla fanów uroczej Michelle Williams i dla widzów ciekawych meandrów ludzkiej logiki.

piątek, 15 czerwca 2012

Wszystko może się przytrafić

Kadr z filmu
  Ten film przy wielkim szczęściu można było zobaczyć parę lat temu w Telewizji Polskiej. Obecnie dokument można obejrzeć w serwisie Vimeo.com. Wszystko może się przytrafić nakręcił Marcel Łoziński w 1995 r. Nietypowy obraz, wobec którego nie sposób jest przejść obojętnie składa się z fragmentów rozmów kilkuletniego Tomka (tatą jest reżyser, który niespostrzeżenie nagrywał kamerą chłopczyka) z przypadkowo spotkanymi w parku ludźmi. 
Kadr z filmu
  Uroczy mały bohater z dziecięcą naiwnością i uroczym brakiem wyczucia podbiega nieskrępowanie do nieznajomych i zadaje im najróżniejsze pytania. Większość z nich, o dziwo, z sercem na dłoni sumiennie odpowiada malcowi na pytania. Niektórzy z nich odważą się nawet dać chłopczykowi proste porady na temat życia w ogóle (Tomek dowie się przykładowo, że gdyby się modlił to wiedziałby która rączka jest prawa, a która lewa). Widz z miejsca zostaje porażony niecodzienną dawką szczerości i autentyczności. Niesłychane, jak nieodparte może stać się pragnienie porozmawiania z drugą osobą i jak ogromna może być radość z poświęconej chwili i zainteresowania.

Marcel Łoziński z synem w 1998 r. podczas Spotkania z dokumentem filmowym. Z http://www.teatrnn.pl/leksykon/node/3048/marcel_%C5%82ozi%C5%84ski.
  Dokument chwyta za serce. Bynajmniej nie tylko ze względu na przecudnego szatynka na hulajnodze, który  ujmuje właściwą dla dzieci nieporadnością, naiwnością i spontanicznością. Obraz jest ponadto, a może i przede wszystkim "przyłapaniem" ludzi na chęci ujawniania swoich słabości, samotności i rozterek przed nieznajomymi. Na chęci rozmowy z drugim człowiekiem, który wystarczy, aby okazał choć ciut zainteresowania. Wszystko może się przytrafić do głębi przejmuje. Pozwala w pewnej chwili spostrzec, że bardzo łatwo jest nam wyobrazić sobie identyczne do bohaterów zachowania w takiej sytuacji. Wszystko może się przytrafić zmiękcza serce do granic możliwości.

poniedziałek, 11 czerwca 2012

Jack goes boating

 Jack goes boating to reżyserski debiut nagradzanego wielokrotnie Philipa Seymoure'a Hoffmana. Swoją premierę miał dwa lata temu i już wtedy konsekwentnie podzielił widzów na tych, którzy się nim zachwycili i na tych, którzy znudzili się do tego stopnia, że ziewając w kilka chwil zapełnili dwutlenkiem węgla salę kinową po brzegi. Można było także przejść obok niego całkowicie obojętnie, zwyczajnie nie rozumiejąc fabuły i jej bohaterów. Śmiało można chyba powiedzieć, że debiut Hoffmana można wrzucić do jednego worka z Drzewem życia Mallicka. Absolutnie nie ze względu na tematykę, abstrakcyjność, czy trudność w przyswojeniu. To jeden z tych filmów, który znajduje się gdzieś pomiędzy. Jedni polecą go, bo podejdą do obrazu subiektywnie i odnajdą w nim część siebie oraz ujmującą szczerość i prawdę. Drudzy natomiast zawtórują, że flaki z olejem. Do wyboru, do koloru, a więc tylko dla ryzykantów.
 Jack goes boating  opowiada historię niemiłosiernie szybko starzejącego się Jacka (Philip Seymour Hoffman), któremu daleko do bycia ideałem. Choć ekscentryczny i nietypowy, nadal jeszcze nie zrezygnował z poszukiwania miłości swojego życia, którą marzy oczarować swoją aparycją i elokwencją. Tym bardziej żmudne i desperackie stają się jego starania, gdy oddani przyjaciele aranżują mu randkę. Przytłoczony bagażem opowiadań i porad podekscytowanego małżeństwa (John Ortiz oraz Daphne Rubin-Vega) na temat miłości i związków zaczyna się poważnie denerwować. W końcu nadchodzi jednak wieczór romantycznego randez-vous. Już po paru chwilach okazuje się, że sympatyczny bohater na próżno się obawiał, ponieważ trafił swój na swego. 
  Connie (Amy Ryan) jest bowiem równie zwariowana i dziwna niczym jej blond partner. Oboje szybko znajdują wspólny język (niekoniecznie mówiony) i zaczynają snuć mniej oraz bardziej poważne plany na przyszłość. Postanawiają zaangażować wszystkie swoje siły w zbudowanie związku, nie wiedząc początkowo nic o dynamice miłości i relacji z drugą osobą. Tym bardziej pokrętne stają się ich starania, gdy wicie miłosnego gniazdka przerwie poważny problem. Bohaterowie nie tylko będą musieli przekonać się o tym jak trudne jest budowanie więzi i jak męcząca jest gonitwa za udanym związkiem. Będą musieli wspólnie przezwyciężyć obawy przed pozostaniem w relacji, której najbardziej solidnym fundamentem okażą się pozory. A taki obraz nawiedzać ich będzie tak często, jak spotykać się będą w domu pary, dzięki której się poznali.


 Choć dwuminutowy zwiastun filmu bardzo zachęca i wręcz kusi, aby po niego sięgnąć to nie należy spodziewać się wielkiego odkrycia sezonu. Hoffman wprowadza nas bowiem w fabułę nieco mało odkrywczą, ale za to jak spokojną i solidnie skonstruowaną. To film, przy którym się wzruszymy, zaśmiejemy, no i może ukradkiem przeciągle ziewniemy. Wywoła w nas ciepłe uczucia, ale nie na tyle, aby umieścić go na półce obok pozycji ulubionych. Jack goes boating znajduje się gdzieś pomiędzy, czyli jest z gatunku tych filmów, o których wprost mówi się, że "ni ziębi, ni grzeje". Ale moim zdaniem ma się na tej pozycji całkiem nieźle. Salwy śmiechu wywołuje scena kolacji, którą uroczy Jack przygotował dla swojej wybranki. Bezbłędna w swojej absurdalności!

czwartek, 7 czerwca 2012

Elizabethtown


To jeden z najprzyjemniejszych filmów jakie widziałam. I choć nazwisko Orlando Blooma, który został obsadzony w Elizabethtown w głównej roli, może z początku odstraszyć to jednak warto sięgnąć po ten film. Klasyczna komedia romantyczna Camerona Crowe'a pozwala na chwilę zrelaksować się i odpocząć. Ten, kto z zapałem śledzi setne powtórki takich hitów jak Zatańcz ze mną, czy Polowanie na druhny na pewno się nie zawiedzie.




Drew (Orlando Bloom) został właśnie zwolniony z pracy przez swojego szefa (Alec Baldwin). W trybie natychmiastowym, bo jego innowacyjny projekt przyprawił firmę o nie lada kłopoty finansowe. Chwilę później rzuca go dziewczyna (Jessica Biel). Załamany chłopak nie wie co ma dalej począć i to właśnie wtedy zaczynają rodzić się jego najgłupsze pomysły. Realizowanie jednego z nich przerywa telefon od siostry. Drew dowiaduje się właśnie, że odszedł jego ojciec i musi zająć się zorganizowaniem pogrzebu. Cóż, planowane na ten wieczór samobójstwo będzie musiał odłożyć na inny termin.




Główny bohater wyrusza na dniach w przeciwną podróż, której celem jest dotarcie do Elizabethtown. To w tym prowincjonalnym miasteczku mieszka poróżniona z matką Drew (Susan Sarandon) rodzina ojca. Kiedy dociera tam w pocie czoła po stoczeniu nierównej walki z drogą 60 B jest przerażony. Po raz pierwszy widzi bowiem tamtejszych krewnych, którzy konsekwentnie zaduszają go swoją gościnnością i wspominkami. Na domiar złego matka z siostrą praktycznie co chwilę wydzwaniają do nieszczęśnika i informują go na bieżąco o postępującym szaleństwie tej pierwszej. Jedyne, czego pragnie zagubiony Drew to ucieczka przed całym zamieszaniem. Staje się to możliwe dzięki pogodnej stewardesie (Kirsten Dunst), którą Drew poznał podczas lotu samolotem. To dzięki niej uda się mu przeżyć najdziwniejsze i najbardziej intensywne momenty swojego życia, których szalony bieg zakończy sentymentalna podróż z ojcem sam na sam.



Elizabethtown to ciepła i pogodna historia, którą doceni każdy, kto choć trochę lubuje się w komediach romantycznych. Reżyser umiejętnie miesza wątki komediowe z dramatycznymi tak, aby całość smakowała na tyle lekko i przyjemnie, że widz umieści ją wśród przepisów wypróbowanych na każdą okazję. Film jest bezpretensjonalną wariacją na temat skomplikowanych relacji rodzinnych i odnajdywania miłości w najmniej odpowiednich momentach. Crowe'owi udaje się stworzyć dobry, wielowątkowy obraz, który nie odstrasza przesadyzmem i infantylnością. Zachęca ścieżką dźwiękową. Taki ot, na rozweselenie i poprawę nastroju.
 


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...