Podglądania powstają jako najlepszy sposób wypełnienia wolnego czasu. Sprawdzę, czy pisanie o filmach może przynieść tyle samo radości, co oglądanie ich. W polityce, a więc w tym, co studiuję nie znajduję nic z filmowego charakteru. Oczywiście poza abstrakcyjnością i paskudnymi charakterami.

poniedziałek, 25 marca 2013

One too many mornings

Źródło: www.impawards.com
   Wydawało mi się, że już nigdy nie dotrę do One too many mornings (2010). Po tym jak zachwyciłam się najnowszym obrazem Michaela Mohana Save the date, obiecałam sobie, że historii o jednym poranku za dużo będę szukała do upadłego. W końcu mi się udało. Zachwycona zwiastunem, magicznie podekscytowana, szybko włączyłam wideo i... zaczęło się obrzydliwie. Wprost nie mogło gorzej. Poznałam się z Fisherem (Stephen Hale), który najwidoczniej po najwspanialszej nocy w życiu właśnie stawiał czoło jej ubocznym skutkom. Przebolałam to, co jego samego na pewno jeszcze bardziej bolało niż mnie i liczyłam na to, że dalej już będzie lepiej. I było. Na szczęście.

    Fisher wynajmuje jedno z pomieszczeń w zaprzyjaźnionym kościele i w zamian za to zajmuje się utrzymywaniem w nim porządku. Przy okazji trenuje także tamtejszą drużynę piłkarską, która nie ukrywajmy nie składa się z orłów. Zadowolony jednak z życia Fisher, czerpie z niego garściami, poświęcając tym zajęciom wszystkie swoje przedpołudnia. Wieczorami wychodzi natomiast na miasto i zamienia się w prawdziwego kocura, podrywając tak naprawdę każdą, która łatwo popadnie mu w ramiona. Solidnie zakrapiane imprezy kończą się przykrościami o poranku. Jednego z nich, Fishera odwiedza stary przyjaciel (Anthony Deptula). Ma na sumieniu pewien poważny problem z związku ze swoją miłością do Rudy (Tina Kapousis). Nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, że jego spowiednik sam nie znajduje się w lepszej sytuacji. Czy pomogą sobie nawzajem?

S. Hale jako Fisher (www.flickr.com)
    W internetowych recenzjach filmu czytamy, że to nietuzinkowa opowieść o przyjaźni i pijackiej rozpuście. I jedno, i drugie widziałam już w lepszym wydaniu. W One too many mornings dostrzegam jednak nieodparty urok, który powalił mnie na kolana już od pierwszych minut zwiastunu. Nie chodzi tutaj wyłącznie o czarno- białą kolorystykę i klimat, w którym jest utrzymany film. Tym, co przyciąga widzów przed ekrany jest obsada One too many mornings. Każdy pasuje tutaj wprost idealnie do swojej postaci, a grająca Rudy Tina Kapousis jest niemożliwie przeurocza. Film jest autentyczną i świeżą komedią sytuacyjną, w której historia każdej postaci z osobna, i w połączeniu z innymi jest zabawna, lecz w bardzo specyficzny sposób. Nie każdemu może ten film zatem odpowiadać i od pierwszych minut wyda się wtedy, że fabuła tak naprawdę zmierza donikąd. O One too many mornings mówi się zatem, że jest filmem wyjątkowo wydajnym i o płynnej fabule, a to połączenie zdarza się dość rzadko w przypadku młodych, niezależnych twórców, którzy za wszelką cenę pragnąc być oryginalnymi, psują swoją wymyślnością fabułę do granic możliwości. Mohan, w przeciwieństwie do nich, zrobił film składny, logiczny, zabawny i z morałem. Warto dać mu szansę i nie zrażać się pierwszymi minutach!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...