 |
| Kadr z filmu |
Kto z nas nie tęskni za dzieciństwem? Szaleńcze pogonie po podwórku, dojadanie na szybko zrobionego przez babcię obiadu, wycieczki nad okoliczne stawy, stawiki i bajorka, obsesyjne wręcz, acz i pełne miłości wyściskiwanie zwierząt (nawet jeśli zazwyczaj tego nie chciały). Do tego powrócić możemy już tylko w marzeniach. Starszym pokoleniom wydaje się nawet, że to, co przeżyli jako rozkoszni malce nie ma szansy się już powtórzyć dla współczesnych. Przecież technologia poszła do przodu, a komputery, iPody, iPady i inne wynalazki całkowicie zajmują świat najmłodszych. W swoim filmie Za płotem (2005) Marcin Sauter całkowicie temu zaprzecza.
W 12-minutowym dokumencie zabiera widza do jednej z polskich wsi. Zaglądamy na gospodarstwo, gdzie z dala od wielkomiejskiego zgiełku spokojnie żyje rodzina Stopów. Klaudia, Emilka, Krystian, Patryk, Mateusz i Józef w sposób naturalny przyjmą kamerę do swojego środowiska. Nie popisują się, nie wymyślają i nie starają się niczego na siłę udowadniać. Pokazują prawdę, jak gdyby całkowicie się filmowcami nie przejmując. Ich dzień zaczyna się i kończy późno. Jeżdżą na rowerach, chodzą na ryby, troszczą się o zwierzęta, niewprawnie przebierają i pałaszują smakołyki. Ot, poznają świat.
Film Sautera pokazuje, że istnieją jeszcze i chyba mają się całkiem dobrze wiejskie ostoje, które na czas wakacji wypełniają się po brzegi rozbrykanymi maluchami. Niewątpliwie dla niektórych z nich to miejsce zamieszkania. Tak, czy inaczej pobyt tam wydaje się być ogromnym szczęściem. Beztroską, odpoczynkiem i leniwym przeżuwaniem upływającego czasu. Niezwykle czuły obraz, który pozwala się zatrzymać i zatęsknić.
